كتاب "بهائیت در ایران" كه برای سومین بار تجدید چاپ شده است در صدد تبیین چگونگی پیدایش بهائی گری در ایران است كه در این راستا پس از ارائه نظراتی درباب جنبش های اجتماعی، بهائیت را به عنوان یك جنبش اجتماعی تلقی می كند كه دارای زمینه اجتماعی، ایدئولوژی و كنشگران مختلف بوده است. نویسنده پس از بیان زمینه اجتماعی، ایدئولوژی و كنشگران بهائیت، بهائی گری را در سه دوره قاجار، انقلاب مشروطه و عصر پهلوی بررسی می نماید و در پایان اشاره ای نیز به وضعیت بهائی گری پس از پیروزی انقلاب اسلامی دارد. فرضیه اصلی كتاب این است كه بهائی گری به عنوان جنبشی سیاسی - اجتماعی به دنبال شكستن اقتدار مذهبی و قدرت روحانیت در ایران بوده است تا به این وسیله كانونهای مقاومت بر ضد سیاستهای استعماری در داخل كشور را - كه اصولا منشعب از مذهب شیعه بوده است - از هم متلاشی كند.